Akademii Górniczej w Ostrawie – 17 XI 1950

Akademii Górniczo-Hutniczej – 2 IV 1960

Politechniki Krakowskiej – 5 X 1970

Order św. Sawy

Odznaczenie Królestwa Serbii i Królestwa Jugosławii, ustanowione w roku 1882 przez króla Serbii Milana I. Poświęcone jest największemu świętemu Serbskiego Kościoła Prawosławnego – Sawie Nemanjiciowi. Nadawane za zasługi cywilne, w szczególności w zakresie nauki, sztuki i działalności kościelnej. W 1914 rozszerzone o klasę wojskową.

Narodowy Order Legii Honorowej

Najwyższe odznaczenie nadawane przez państwo francuskie. Ustanowione przez Napoleona w roku 1802. Przyznawane za szczególne osiągnięcia wojskowe i cywilne. Motto orderu to Honneur et Patrie (Honor i Ojczyzna). Obecnie posiada pięć klas: Krzyż Wielki, Wielki Oficer, Komandor, Oficer, Kawaler. Walery Goetel został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.

Order Korony Włoch

Odznaczenie ustanowione w 1868 roku przez króla Włoch – Wiktora Emanuela II. Nadawany za zasługi cywilne lub wojskowe.

Order Odrodzenia Polski, Polonia Restituta

Ustanowiony w roku 1921 przez Sejm Rzeczypospolitej. Drugie najwyższe polskie państwowe odznaczenie cywilne po Orderze Orła Białego. Nadawany za osiągnięcia w dziedzinie oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki, gospodarki i obronności kraju, działalności społecznej, służby państwowej oraz umacniania współpracy międzynarodowej. W klasach I i II odznaką Orderu jest ponadto gwiazda orderowa srebrzona, o średnicy 75 mm.

Order Białego Lwa

Najwyższe odznaczenie Republiki Czeskiej, ustanowione w roku 1922. Nadawane przez prezydenta Czech za wybitne zasługi dla Republiki Czeskiej (początkowo tylko cudzoziemcom, później również obywatelom Czech). Podzielone jest na grupę cywilną i wojskową. Posiada pięć klas. Najwyższa klasa nadawana jest wyłącznie głowom państw.

Order Krzyża Grunwaldu

Polskie odznaczenie wojskowe, ustanowione w roku 1943 przez Dowództwo Główne Gwardii Ludowej, zatwierdzone w 1944. Nadawane do roku 1992 za wybitne zasługi bojowe na polu walki oraz przy organizowaniu sił zbrojnych i walki podziemnej.
Posiada trzy klasy :
I klasa – za zwycięskie przeprowadzenie większych operacji wojskowych, za wybitne i o dużym znaczeniu zasługi przy organizowaniu sił zbrojnych oraz walki podziemnej
II klasa – za wybitne wyróżnienie się w dowodzeniu oddziałem na polu walki, w dowodzeniu oddziałem partyzanckim i za wybitne zasługi w pracy podziemnej
III klasa – za osobiste czyny bohaterskie na polu walki lub w pracy podziemnej.
Walery Goetel otrzymał Order Krzyża Grunwaldu II klasy.

Krzyż Zasługi

Ustanowiony w roku 1923. Nadawany osobom, które dokonały czynów nieleżących w zakresie ich obowiązków. Posiada trzy stopnie: złoty, srebrny i brązowy.
Walery Goetel czterokrotnie otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.

Order Sztandaru Pracy

Polskie wysokie cywilne odznaczenie państwowe okresu PRL. Ustanowione w roku 1949. Posiadał dwie klasy i w każdej z nich mógł być nadawany wielokrotnie. Przyznawane było za zasługi w dziedzinie:
• przemysłu, rolnictwa, komunikacji, budownictwa, handlu państwowego,    spółdzielczości, finansów i innych działów gospodarki narodowej
• oświaty, nauki, kultury i sztuki
• podniesienia obronności kraju
• podniesienia zdrowotności i kultury fizycznej Narodu
• służby publicznej

Medal im. A. Janowskiego

Ustanowiony w roku 1966. Przyznawany działaczom PTTK za szczególne zasługi w krzewieniu krajoznawstwa.

Medal 10-lecia Polski Ludowej

Polskie odznaczenie cywilne ustanowione w roku 1954 z okazji 10 rocznicy powstania Polski Ludowej.

Górska Odznaka Turystyczna PTTK

Najpopularniejsza spośród odznak przyznawanych przez PTTK. Ustanowiona przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie w roku 1935. Walery Goetel otrzymał Złotą Odznakę PTTK.

Medal Komisji Edukacji Narodowej

Nadawany za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. Ustanowiony w roku 1956.

Medal Niepodległości

Polskie odznaczenie wojskowe okresu międzywojennego. Ustanowione w roku 1930. Nadawane za czynne zasługi dla niepodległości.

Medal Rodła

Ustanowiony w roku 1985. Nadawany za zasługi na rzecz zachowania świadomości narodowej i kultury polskiej wśród Polaków zamieszkałych na terenach należących przed II wojną światową do Niemiec lub Wolnego Miasta Gdańska, za zasługi w walce o prawa Polaków na tych terenach, a także za działania na rzecz odbudowy i integracji tych ziem z Polską po ich odzyskaniu. Walery Goetel został pośmiertnie odznaczony Medalem Rodła.

Medal za Długoletnią Służbę

Ustanowiony w roku 1938. Przyznawany za pracę w służbie państwowej. Dzielił się na trzy stopnie: złoty, srebrny i brązowy. Prawo do medalu uzyskiwało się z tytułu pracy w służbie Państwa lub instytucji publicznoprawnej. Po 10 latach służby pełnionej po 11 listopada 1918 roku uzyskiwało się brązowy medal, po 20 latach – srebrny, a po 30 latach miał być przyznawany medal złoty, do czego nie doszło z powodu wybuchu II wojny światowej.

Walery Goetel otrzymał srebrny medal.

• członek zwyczajny klasy matematyczno-przyrodniczej Towarzystwa Naukowego im. Šafařika (Bratysława)
• członek nadzwyczajny Akademii Umiejętności i Sztuki (Cordoba)
• członek korespondent Towarzystwa Mineralogiczno-Geologicznego (Praga)
• członek zarządu Polskiego Towarzystwa Geologicznego
• członek honorowy Towarzystwa Geograficznego Czechosłowackiego
• członek Club Alpino Français
• członek Club Alpino Italiano
• członek Klubu Alpinistów Czechosłowackich
• członek Karpathenverein
• członek Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego
  
• członek Rady Naukowej Węgierskiego Instytutu Karpathenverein
• członek Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego
• członek Rady Naukowej Węgierskiego Instytutu Badawczego
• członek Rady Naukowej dla zagadnień Ziem Odzyskanych
• członek Rady Naukowej Towarzystwa Balneologicznego
• poseł do Krajowej Rady Narodowej
• radny Izby Przemysłowej (Kraków)
• członek zarządu Państwowej Rady Ochrony Przyrody
• członek Komisji Parku Narodowego w Pieninach
• członek korespondent Office International pour la protéction de la nature (Bruksela)
• członek rzeczywisty PAN

Będąc jeszcze studentem piątego roku (1912 r.) Walery Goetel wraz ze znanym austriackim geologiem Rudolfem Nothem (Uniwersytet Wiedeński) oraz swoim przyjacielem Czesławem Kuźniarem również studentem geologii (Uniwersytet Jagielloński), brał udział w półrocznej wyprawie geologicznej w góry Kaukazu. Celem wyprawy było poszukiwanie złóż ropy naftowej na tych terenach.

Pierwsza daleka wyprawa Walerego Goetla przebiegała przez: Podole, Ukrainę do Rostowa nad Donem, była to podróż pociągiem. Do Batumi podróż odbywała się statkiem. Dwudniową podróż przez Morze Czarne Walery Goetel zapamiętał jako jedno z najpiękniejszych wspomnień. Również Batumi zachwyciło geologa z uwagi na nieznany dotąd urok południowej roślinności.

Bazę badawczą utworzono we wsi Konczkati, gdzie mieszkali w typowym gruzińskim domku. Teren badań podzielony został na trzy części: północną nad rzeką Suspą, na której pracował Cz. Kuźniar; środkową, która przypadła W. Goetlowi oraz południową, na której pracował R. Noth.

Po kilkumiesięcznym pobycie w terenie powrócili do Batumi, skąd statkiem odpłynęli przez północne pobrzeże Turcji (zwiedzając m.in. Stambuł), Morze Egejskie i Morze Adriatyckie – do Triestu. Późną jesienią dotarli do Wiednia.

Wyprawa kaukaska stanowiła dla Walerego Goetla znakomitą okazję do odbycia praktyki zawodowej oraz przygodę naukową, przeżytą w krajach o odmiennej przyrodzie i kulturze.

Jedna z fotografii wykonanych przez Walerego Goetla podczas wyprawy na Kaukazie w Konczkati, 1912 r.

Kierownictwo i członkowie wyprawy na Kaukaz w Konczkati, 1912 r.
Siedzą od lewej: dr Nott, pani Schmaedel, baron Schmaedel, stoją: Schmaedel junior, Czesław Kuźniar, Walery Goetel, R. Engel

Walery Goetel u źródeł rzeki Suskury, 1912

W bogatej spuściźnie Walerego Goetla, interesujące są zwłaszcza zbiory fotografii niemal z całego świata. Wśród nich uwagę zwracają zdjęcia z podróży po Afryce. To owoc wyprawy, jaką Goetel odbył latem 1929 roku.

Celem podróży na Czarny Ląd było uczestnictwo w XV Międzynarodowym Kongresie Geologicznym, który odbywał się w Pretorii. W towarzystwie prof. Jerzego Lotha, W. Goetel zwiedził pustynię diamentową Namib nad Zatoką Wielorybią, dotarł do Przylądka Dobrej Nadziei, mógł przyjrzeć się pracy w kopalniach diamentów i złota w Afryce Południowej.

Na statku na jeziorze Wiktoria

Mapka terenów, po których podróżował Walery Goetel

Po zakończeniu kongresu Goetel i Loth kontynuowali podróż przez Czarny Ląd podziwiając ruiny zamku Zimbabwe, uchodzącego za legendarne królestwo Saby, piękno wodospadów Zambezi i ogrom Jeziora Wiktorii. Tam rozpoczęła się ich podróż po Nilu, która zaprowadziła ich pod piramidy Egiptu, a wreszcie do Kairu i Aleksandrii. W ten sposób dobiegła kresu pierwsza polska wyprawa, która przemierzyła wzdłuż cały kontynent afrykański.

Zuluscy wojownicy

Wodospad na rzece Zambezi (okno z gałęzi) - Rodezja

Pustynia Namib nad Zatoką Wielorybią

Murzynki w Parku Narodowym Krugera

Meczet na wzgórzach Mokkatam (Egipt)

Profesor Walery Goetel należy do sztandarowych postaci Akademii Górniczo-Hutniczej. Przez ponad 50 lat swej działalności zawodowej i społecznej kształtował jej dzieje pełniąc w uczelni wiele bardzo ważnych funkcji organizacyjnych i naukowych. Jako geolog z wykształcenia i zamiłowania kierował Katedrą Geologii Ogólnej i Paleontologii, a następnie – po jej podziale – Katedrą Geologii najpierw na Wydziale Górniczym a później po 1950 roku na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH.

Obok zasadniczego profilu swoich zainteresowań, sprawował wiele ważnych funkcji wybieralnych: w latach 1929–1930 prodziekana, następnie (1930–1934) dziekana Wydziału Górniczego.

Inauguracja roku akademickiego 1930/1931 w AG,
Kraków, XII 1930 r. Na zdjęciu (w głębi) rektor Henryk Korwin-Krukowski, od lewej NN, prof. W. Goetel, prorektor Stanisław Skoczylas i dziekan Wydziału Hutniczego Mieczysław Jeżewski

W roku 1933 i 1938 był dwukrotnie wybierany rektorem Akademii Górniczej, ale ze względów politycznych wybór nie został zatwierdzony przez Ministerstwo Oświecenia Publicznego. Funkcję rektora uczelni objął dopiero po kolejnym trzecim wyborze w 1939 roku w przeddzień wybuchu drugiej wojny światowej 1939–1945. Stał się w ten sposób w wyniku zawirowań historycznych rektorem trudnych czasów Akademii Górniczo-Hutniczej (1939–1950), jak to trafnie i pięknie określił Zbigniew Wójcik w swej monografii Jemu poświęconej. Czas ten spożytkował bardzo owocnie, na ratowanie majątku i kadr uczelni w czasie okupacji niemieckiej. W latach 1940–1944 kierował na Krzemionkach w Krakowie Szkołą Górniczo-Hutniczo-Mierniczą z obsadzoną przez siebie kadrą nauczającą AG (akcja ratowania personelu).

Później (1945–1950) wypromował i doprowadził do realizacji perspektywiczny, dalekosiężny plan rozwoju uczelni. Był inicjatorem rozbudowy gmachów AGH i wyposażenia jej pracowni. Na tym odcinku osiągnął wybitne rezultaty. Wiele wysiłku włożył w budowę domów akademickich oraz stołówek i klubów akademickich.

Jako rektor AG doprowadził do powstania Wydz. Geologiczno-Mierniczego i Wydz. Geologiczno-Poszukiwawczego oraz do rozszerzenia nazwy uczelni do AGH i nadania jej imienia Stanisława Staszica.

Był niezwykle aktywny, na terenie uczelni pełnił wiele funkcji o charakterze społecznym, np. w 1955 r. sprawował razem 8 funkcji, z czego 6 o charakterze kierowniczym. W latach 1956 - 1961 był kierownikiem Katedry Geologii.

W 1960 roku zorganizował na AGH seminarium "Zagadnienia Ochrony Zasobów Przyrody i Zabezpieczenia Trwałości Użytkowania Surowców", a w latach późniejszych uzyskał nadanie mu formy prawno-organizacyjnej.

Przejście na emeryturę – 1960 r. – nie osłabiło Jego działalności ani też nie rozluźniło kontaktów z Akademią. Do końca życia prowadził wykłady zlecone i pełnił wiele funkcji społecznych.

W 1969 roku pełnił zaszczytną funkcję Przewodniczącego Komitetu Obchodów 50-lecia AGH.

Profesor Walery Goetel był autorem ponad 1000 prac naukowych, popularno-naukowych i informacyjnych z zakresu stratygrafii, geologii regionalnej, tektoniki, mineralogii ogólnej, petrogenezy, naukowych podstaw ochrony przyrody, opublikowanych w kilku językach na łamach rozmaitych wydawnictw krajowych i zagranicznych.

W 1908 roku w Uniwersytetecie Jagiellońskim zrodziła się idea utworzenia organizacji, której celem będzie „rozbudzenie wśród młodzieży zamiłowania do sportu i dawanie członkom materialnej możności do wspólnej pracy w kierunku rozwijania sił fizycznych za pomocą wszelkich zdrowych a odpowiednich sportów, zabaw i gier ruchowych” - jak to zostało sformułowane w pierwszym statucie AZS.

Formalne powołanie Akademickiego Związku Sportowego nastąpiło w 1909 roku, w Krakowie z inicjatywy Walerego Goetla, ówczesnego studenta geologii UJ. Na zebraniu założycielskim 15 maja 1909 roku, Walery Goetel wygłosił referat programowy i został wiceprezesem Zarządu AZS. Funkcja prezesa przypadła w udziale Wacławowi Majewskiemu. W roku powstania AZS liczył 65 członków, w roku 1912/1913 było ich już 343.

Do wybuchu pierwszej wojny światowej Związek rozwinął i spopularyzował w społeczeństwie akademickim takie dyscypliny sportu jak: narciarstwo, wioślarstwo, tenis, turystyka górska i wodna, szermierka, strzelectwo, a także piłka nożna, lekkoatletyka, kolarstwo, łyżwiarstwo.

Po uzyskaniu niepodległości AZS rozszerzył działalność na wiele ośrodków akademickich w kraju a także skupiska polskich studentów za granicą. AZS współtworzył i zakładał polskie związki sportowe, propagował nowe dyscypliny sportu i popularyzował sport kobiecy.

W latach 1919 - 1937 Walery Goetel pełnił funkcję prezesa AZS Kraków, natomiast od roku 1922 aż do rozpoczęcia II wojny światowej był kuratorem AZS z ramienia szkół wyższych Krakowa. Walery Goetel uprawiał czynnie wioślarstwo. Brał udział w wyprawach wioślarskich AZS po Wiśle i jej dopływach. Uczestniczył w regatach, urządzanych w Krakowie na krótkich odcinkach wiślanych. W latach 1919 - 1937 pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Wioślarskiej AZS. Był inicjatorem i kierownikiem budowy przystani wioślarskiej AZS.

Walery Goetel brał aktywny udział w działalności sekcji narciarskiej AZS. Organizował kursy narciarskie, uczestniczył w zawodach narciarskich. Jednak, jak napisze w swoich wspomnieniach Pod znakiem optymizmu „wyprawy narciarsko-turystyczne, odbywane w twardym trudzie, ale obfitujące w niezrównane przeżycia, tak mnie pociągały, że nie miałem skłonności do narciarstwa czysto sportowego. Ale doceniając znaczenie tego kierunku dla rozwoju sportu, brałem czynny udział w organizacji różnych imprez sportowych”. W 1910 roku sprawował funkcję sekretarza generalnego pierwszych Międzynarodowych Zawodów Narciarskich, które odbyły się w Zakopanem.

W Krakowie z inicjatywy Walerego Goetla powstały korty tenisowe w Parku Krakowskim, sala szermiercza AZS Akademii Górniczej, stadion AZS (obecnie stadion lekkoatletyczny KS „Cracovia”). Po wojnie Walery Goetel pełnił w AZS funkcje honorowe i znacząco wspierał działalność organizacji. Pozostał jej wierny do końca życia.

Uroczyste otwarcie stadionu Akademickiego Związku Sportowego w Krakowie, 1933. Na pierwszym planie ksiądz Jan Masny składający życzenia prezesowi AZS prof. Waleremu Goetlowi

Pasją życiową Walerego Goetla była idea ochrony przyrody. Badania z zakresu ochrony przyrody i jej zasobów profesor zaczął uprawiać jeszcze w okresie przed 1939 rokiem. Wokół siebie zgromadził grono wybitnych specjalistów z prof. Władysławem Szaferem (UJ) na czele, którzy tworzyli zespół silnie zainteresowany studiami nad ochroną przyrody. W. Goetel przygotował merytoryczne i praktyczne fundamenty nauki o ochronie przyrody i jej zasobów, które nazwał sozologią. Stał się jej propagatorem na scenie krajowej i międzynarodowej.

Działalność Walerego Goetla w dziedzinie walki o ochronę przyrody została bardzo wysoko oceniona; w 1959 roku przyznano mu Międzynarodową Nagrodę im. Van Tienhovena na Uniwersytecie w Bonn za prace nad europejskimi rezerwatami przyrody i tworzenie narodowych parków przyrody.

Po lewej rektor Uniwersytetu w Bonn prof. Johannes Steudel.
Walery Goetel otrzymuje Nagrodę Van-Tienhovena, 22.05.1959 r.

Stiftung F.V.S. Zu Hamburg -VAN -TIENHOVEN- PREIS

Walery Goetel i rektor Uniwersytetu w Bonn prof. Johannes Steudel.

Po przejściu na emeryturę Walery Goetel stworzył i prowadził osobiście Seminarium Ochrony Zasobów Przyrody i Zabezpieczenia Trwałości ich Użytkowania Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica.

Kilkuletnia działalność Seminarium dostarczyła, w wygłoszonych na sesjach seminaryjnych referatach oraz dyskusjach, materiał który posłużył do opracowania publikacji pt Sozologia i sozotechnika.

Przystępując pod koniec życia do spisania pamiętnika próbował zreasumować te dokonania, które uważał za ważne pisząc: " ....dożyć ogólnoświatowego zwycięstwa tej idei, tak długo niedocenianej lub wprost wyśmiewanej, jest osiągnięciem, które rzadko komu jest dane. Osiągnięcie to napełnia schyłek mego życia poczuciem wielkiego zadowolenia. Nasycony tą satysfakcją mogę tym żywiej pracować dla realizacji rozlicznych postulatów ochrony przyrody, czy też ochrony środowiska naturalnego człowieka. W tej pracy tkwię głęboko i tak na pewno zostanie przez te lata, które los pozwoli mi jeszcze przeżyć".

W ostatnich latach życia Walery Goetel wziął udział w przygotowywaniu naukowych podstaw sformułowania tez zawartych w słynnym referacie sekretarza generalnego ONZ, U Thanta (1969), od którego rozpoczęła się ogólnoświatowa kampania na rzecz ochrony środowiska.

Raport U Thanta to raport przedstawiony na sesji Zgromadzenia Ogólnego w dniu 26 maja 1969 przez Sekretarza Generalnego ONZ U Thanta, zatytułowany "Człowiek i jego środowisko" (ang. The problems of human environment) wyrażony w rezolucji nr 2390.

Dokument ten po raz pierwszy w historii prezentował opinii publicznej dane wskazujące na zniszczenie środowiska naturalnego i jego niekorzystne konsekwencje, wzywał wszystkie kraje do racjonalnego korzystania z zasobów Ziemi i do wysiłków na rzecz ochrony ekosystemu.

Raport zawierał wykaz zagrożeń istotnych dla całej ludzkości i wzywał do współpracy w rozwiązywaniu ich przez całą społeczność międzynarodową. W ten sposób po raz pierwszy na forum międzynarodowym pojawiła się kwestia globalnych problemów ochrony przyrody i środowiska naturalnego.

Raport ten uświadomił globalne zagrożenie i stał się impulsem do rozpoczęcia w większości krajów cywilizowanego świata działań chroniących środowisko.

W Polsce w rok później powołano Polski Komitet Ochrony Środowiska Człowieka przy wicepremierze, przekształcony później w Komisję Ochrony Środowiska Rady Państwa, a następnie w Państwową Radę Ochrony Środowiska.

W latach 1919–1920 Walery Goetel pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Plebiscytowego Spisko-Orawskiego, a później (1921–1927) komisarza rządu RP dla delimitacji granicy polsko-czechosłowackiej na obszarze Tatr i Orawy.

Komitet Plebiscytowy Spisko-Orawski, trzeci od lewej – Walery Goetel, obok jego żona Maria

Polsko-czechosłowacka Komisja Delimitacyjna, na pierwszym planie, trzeci od prawej - Walery Goetel

Jako członek Państwowej Rady Ochrony Przyrody (PROP) do spraw pogranicznych parków narodowych, projektowanych w Tatrach, Pieninach i na Babiej Górze, stał się inicjatorem idei stworzenia takich parków po stronie polskiej i czechosłowackiej.

Szkic orientacyjny obszarów projektowanego rezerwatu w Pieninach. Ze zbiorów Archiwum Nauki PAN i PAU

Mapa projektowanego Parku Narodowego w Tatrach. Ze zbiorów Archiwum Nauki PAN i PAU

Mapa środkowej części Tatr ofiarowana Waleremu Goetlowi przez Kazimierza Dąbrowskiego

Profesor Walery Goetel był wybitnym geologiem, znakomitym wychowawcą i nauczycielem, orędownikiem i propagatorem idei ochrony przyrody. Lata jego życia i działalności twórczej trwale zapisały się w historii nauki i pamięci ludzi, którym dane było się z nim zetknąć.

Pamięć o Profesorze w sposób szczególny widoczna jest na Akademii Górniczo-Hutniczej, Uczelni z którą związał swoje życie zawodowe. Już za życia Profesora, w 1969 r., podczas obchodów pięćdziesięciolecia Akademii zorganizowano sesję jubileuszową, w ramach której odbyło się spotkanie poświęcone Goetlowi. W wygłoszonych przemówieniach scharakteryzowano dorobek Profesora związany z ochroną przyrody oraz racjonalną gospodarką surowcami.

W 1975 r., podczas obchodów jubileuszu trzydziestolecia Stowarzyszenia Wychowanków AGH w pawilonie A-0 odsłonięto, istniejącą do dnia dzisiejszego, tablicę poświęconą pamięci Profesora.

Tablica Walerego Goetla przed aulą w gmachu A-0 Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie

Natomiast w 1989 r., w setną rocznicę urodzin Walerego Goetla, przedstawiciele Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego, Instytutu Geologii i Surowców Mineralnych oraz Stowarzyszenia Wychowanków AGH zorganizowali sesję poświęconą pamięci i działalności Profesora. Jednym z punktów uroczystości było nadanie pawilonowi A-0, będącemu reprezentacyjnym budynkiem Akademii, imienia prof. Walerego Goetla.
Imię profesora nosi również oddział PTTK Ziemi Babiogórskiej w Suchej Beskidzkiej oraz Warszawski Klub Górski. W 1973 roku, imię Walerego Goetla nadano położonemu w Dolinie Kościeliskiej schronisku na Hali Ornak.

Tablica z nazwiskiem Goetla przy wejściu do schroniska PTTK na Hali Ornak

W Krakowie przy ul. Kościuszki, na terenie ośrodka sportów wodnych AZS-AWF, znajduje się odsłonięty w 1983 r., pomnik Walerego Goetla. Jego autorami są Stefan Dousa i Antoni Porczala – krakowscy rzeźbiarze i byli działacze AZS.

Pomnik Walerego Goetla przy ul. Kościuszki w Krakowie

Pamięć o Goetlu została też zachowana poprzez nadanie jego imienia Szkole Ochrony i Inżynierii Środowiska działającej przy Akademii Górniczo-Hutniczej, Zespołowi Szkół w Suchej Beskidzkiej, Zespołowi Szkół PGNiG w Krakowie, Szkole Podstawowej w Zelczynie k.Skawiny.
Imię Goetla noszą też ulice w Katowicach, Wrocławiu oraz Krakowie.

Lista dokonań i prac mojego dziadka, profesora Walerego Goetla, jest olbrzymia – nie na miarę jednego człowieka. Był ideologiem koncepcji ochrony środowiska naturalnego człowieka, współtwórcą parków narodowych i twórcą nowej dyscypliny naukowej – sozologii. Był sportowcem i taternikiem, współzałożycielem AZS-u i organizatorem turystyki w Polsce, technikiem i humanistą zarazem. W latach dwudziestych i trzydziestych Walery Goetel odbył wiele zagranicznych wędrówek, zwiedzając większość krajów europejskich. Znał biegle niemiecki, angielski, hiszpański, trochę słabiej francuski i słowacki, a uczył się nawet kilku narzeczy afrykańskich (suahili i nyanja). Z wypraw przywoził minerały i wspaniałe kolekcje fotografii, które wykorzystywał w dydaktyce. Gdy byłem małym chłopcem zasiadałem często wieczorami na kolanach dziadka, przy jego biurku, a on opowiadał mi o podróżach i rysował egzotyczne zwierzęta i krajobrazy [...]. Umarł niespodziewanie na serce. Do grobu w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim odprowadziła go przy muzyce kapeli góralskiej ogromna rzesza przyjaciół, wychowanków i współpracowników. Dla mnie dowodem tego, że był wyjątkowym człowiekiem jest nieodmiennie pełna podziwu i sympatii reakcja ludzi na hasło: profesor Walery Goetel.

Walery Goetel z wnukami Jadwigą i Piotrem, 1959 r.

Rysunki wykonane przez Walerego Goetla dla wnuków

W roku 1911 nastąpiło radosne dla doktorostwa Dłuskich wydarzenie - do gościnnego, stylowego domu Dłuskich w Kościeliskach, zwanego „Dyrektorówką”, przyjechała na odpoczynek Maria Skłodowska-Curie za swoimi córkami Ireną i Ewą. Cała paczka, nas, młodych taterników, którzy chadzali po Tatrach z siostrzenicą i bratanicą Marii Curie, zapoznała się wkrótce z paryskimi gośćmi pięknego domu w Kościeliskach.

Maria Skłodowska-Curie przeżywała wtedy okres pełni rozwoju swej pracy naukowej. Z drobnej, dorodnej postaci tej kobiety promieniowała siła wewnętrzna i skupienie człowieka pochłoniętego wielkimi problemami naukowymi. Jak wielu prawdziwych wielkich naukowców była skromna, bezpośrednia i ujmująca w obejściu. Bił z jej postaci swoisty urok, który zjednywał jej serca wszystkich, a w szczególności nas, wrażliwej i zapalnej młodzieży.

Toteż ucieszyliśmy się niezmiernie, gdy pani Maria, gdyż tak ją nazywaliśmy na co dzień, wyraziła chęć pójścia gdzieś, na dłuższą wyprawę w Tatry. Piękno ich pamiętała z lat młodości, a przede wszystkim z roku 1899, kiedy to była w Zakopanem i chodziła po górach ze swoim mężem, Piotrem Curie.

Dr Bronisława Dłuska zajęła się, z właściwą jej prawdziwie piorunującą energią, przygotowaniami do wyprawy. Na naradzie z dr Dłuską ułożyliśmy, jako grono „fachowych" taterników, program wycieczki. Oczarowany pierwotnością przyrody doliny Niewcyrki, leżącej pod Krywaniem, w ówczesnej węgierskiej części Tatr, przemawiałem gorąco za skierowaniem wycieczki w te strony. Propozycja została przyjęta i z końcem sierpnia 1911 roku ruszyliśmy w gronie młodej taternickiej braci, której jako najstarszy wiekiem przewodziłem, w góry.

Pierwszego dnia wyszedłszy po południu z Kuźnic, przeszliśmy przez Boczań na Halę Gąsienicową, gdzie nocowaliśmy w starym schronisku, owianym wspomnieniami odkrywczych wypraw taternickich. Korzystając z cudownej księżycowej nocy „wyskoczyliśmy" nad jeden ze Stawów Gąsienicowych. Już wtedy cieszyliśmy się głębokim zachwytem widocznym na spokojnej i opanowanej twarzy pani Marii i na buziach jej córek, poważnej Irenki i żywej pięcioletniej Ewy.

Na drugi dzień, przy pięknej pogodzie, poszliśmy dalej przez Zawrat i Gładkie. Drogę tę wybraliśmy, aby naszych paryskich gości zapoznać nieco ze skalistymi partiami Tatr i choćby łatwą wspinaczką. Wielką uciechę budziła malutka Ewa z maleńkim plecaczkiem, gdy zgrabnie, w trudniejszych miejscach wspomagana przez Maniusię Skłodowską, pokonywała duże dla niej stopnie skalne i klamry.

Z Zawratu otworzył się przed nami daleki widok głębi Tatr. Nigdy nie zapomnę spojrzenia pani Marii, jakie pobiegło w dal, i cichego westchnienia, które było najlepszą nagrodą za nasze starania. W spojrzeniu tym odbijało się zachwycenie pięknem panoramy tatrzańskiej i radość z odprężenia, jakie dała ta śliczna wycieczka.

Zszedłszy ku Dolinie Pięciu Stawów, rozpoczęliśmy podejście serpentynami ścieżki na Gładką Przełęcz. Dla nas młodych wytrenowanych „lataniem" po górach była to przyjemna przechadzka, ale dla pani Marii, której zdrowie zostało mocno nadszarpnięte przez heroiczne badania pierwiastków promieniotwórczych, musiał to być - po przejściu Zawratu - potężny wysiłek fizyczny. Jednak u tej niezwykłej kobiety nie widziało się tego wysiłku. Był to żywy przykład, co znaczy charakter i nawyk poko¬nywania zmęczenia - szła w górę lekko, z pogodnym uśmiechem na twarzy wymizerowanej wskutek ciężkiej pracy w laboratorium. Taką też swobodą i opanowaniem odznaczała się w czasie całej wspinaczki, w czasie której dorównywała, nie okazując zmęczenia, naszemu młodzieńczemu tempu, które jako kierownik wyprawy na próżno starałem się miarkować.

Po zejściu z Gładkiego zapuściliśmy się w bór Doliny Koprowej. Ogarnęła nas pierwotna puszcza tatrzańska, której urok tak zachwycił Mieczysława Karłowicza, że stworzył literacką wizję dawnego polowaca-łucznika, wychylającego się z ostępów leśnych Koprowej w pogoni za zwierzyną.

Obrazem równie zachwycającego piękna powitała nas dolina Niewcyrki, do której przyszliśmy po południu, wspiąwszy się ścieżyną wśród piramid omszałych świerków i łanów borówek. W Niewcyrce rozbiliśmy kwaterę w starym, kochanym szałasie, tonącym w oszalałej gęstwie traw i kwiatów.

Wkrótce sprawna brać taternicka nazbierała sucharzy w przyległym lesie, rozpakowała zapasy, przyniosła wody z potoku i rozpaliła ogienek, na którym warzyła się „herba" i wszelakie jajecznice, konserwy i grysiki, podstawowe części pożywienia taternickiego.

Pani Maria brała żywy udział w tych przygotowaniach, nie dając się zdystansować młodzieży. Towarzyszyła również z właściwą sobie ujmującą prostotą przy nacięciu gałązek cetyny, na której rozesłaliśmy worki do spania i koce na szałasowy nocleg.

Długo w pogodną noc rozbrzmiewały śmiechy i pieśni rozbawionej gromady, z którą wraz cieszyła się i śmiała pani Maria, aż sen zmorzył wesołe bractwo.

Gdy po obrządkach śniadaniowych i zwinięciu obozu powracaliśmy przez góry do Zakopanego, znowu niestrudzona pani Maria szła swym lekkim, nie zmieniającym się krokiem. Jak gdyby powracając z małej przechadzki, rześka i pogodna przyszła do domu w Kościeliskach, pełna zachwytu dla przeżytego piękna. I taką pozostała mi we wspomnieniu, na tle Tatr, ta wspaniała kobieta, jedna z najpiękniejszych postaci, jakie spotkałem w życiu.