Krakowskie Zaduszki Jazzowe

„Fascynacja muzyką jazzową w Polsce zrodziła się jeszcze w czasach przedwojennych, ale tuż po wyzwoleniu nastąpiło coś w rodzaju niemal fanatycznego uwielbienia dla tego gatunku muzyki. Dziś tłumaczy się to ucieczką środowisk intelektualnych od ponurej politycznie rzeczywistości do namiastki poczucia wolności, jaką wówczas podobno dawał jazz. W latach 50. w Polsce było już wielu znakomitych muzyków jazzowych grających na światowym poziomie. Znali się wszyscy, ale nie mieli możliwości spotkać się razem. Jedynym dniem w ciągu roku, w którym wszyscy dysponowali czasem, był Dzień Zaduszny. I właśnie tego dnia w 1954 roku doszło do spotkania wszystkich polskich jazzmanów w sali gimnastycznej szkoły podstawowej przy ulicy Królowej Jadwigi w Krakowie. Chociaż tamto muzykowanie nie miało charakteru koncertowego, a było to pierwsze ogólnopolskie jam session, to i tak do historii przeszło jako pierwsze Krakowskie Zaduszki Jazzowe. Rok później II Krakowskie Zaduszki Jazzowe odbyły się w Domu Kultury w... Zabrzu. Ale już wszystkie kolejne festiwale pozostały na zawsze w Krakowie. XIV KZJ odbyły się w 1967 roku. W roku 1968 po politycznej decyzji zamknięcia "Helikonu", Zaduszek nie było. W roku następnym ówczesne władze miasta nie wyraziły zgody na organizację festiwalu bez podania przyczyn odmowy. Jednak w obu tych latach odbyły się klubowe imprezy jazzowe, które w tajemnicy przed władzą i publicznością nazwano Zaduszkami. Domyślano się, że festiwalowi zaszkodziła nazwa, kojarząca się (niesłusznie zresztą) z obchodami religijnymi. W 1970 roku wznowiono festiwal pod bezpieczną nazwą Krakowski Festiwal Jazzowy, ale i tak powszechnie nazywano go Zaduszkami. Zaduszki lat 1968 i 1969 nie weszły jednak w numerację festiwalu”. W czasie Krakowskich Zaduszek Jazzowych w Bazylice Ojców Dominikanów odprawiana jest msza św. jazzowa w intencji zmarłych muzyków jazzowych, zainicjowana w 1987 roku przez perkusistę Jana Budziaszka.