Nad główną rzeką Polski, Wisłą, otulony Podgórzem Karpackim i Wyżyną Małopolską położony jest Kraków. Kroniki nie podają, jakie były początki dawnej stolicy Polski. Średniowieczna legenda powiada, że miasto założył król Krak, który pokonał straszliwego smoka żyjącego w wielkiej jaskini znajdującej się w skalistym zrębie Wzgórza Wawelskiego. Wiadomo natomiast, że człowiek pojawił się na terenie dzisiejszego Krakowa już w okresie prehistorii. Jak wskazują badania archeologiczne, miało to miejsce ok. 200 tys. lat temu. Dzięki żyznym terenom, lasom obfitującym w dziką zwierzynę, bliskości rzeki, dogodnemu usytuowaniu komunikacyjnemu ludzie chętnie osiadali się w tej okolicy.

Kraków od najdawniejszych czasów pełnił rolę jednego ze znaczniejszych ośrodków państwa Wiślan, czyli ludu zamieszkującego we wczesnym średniowieczu tereny w dorzeczu górnej Wisły. Pierwszą, występującą w źródłach pisanych, wzmianką o istnieniu Krakowa jest pochodząca z lat 965-966 relacja Ibrahima ibn Jakuba. Hiszpańskiego Żyda, który w czasie swojej podróży z Torozy do Magdeburga odwiedził Kraków.

W 977 roku Mieszko I zajął Kraków i wydzielił ,,państwo krakowskie'', które ofiarował swojemu synowi Bolesławowi Chrobremu. Po śmierci Mieszka władzę w kraju objął jego syn, a Kraków stał się najważniejszym z miast. Jednak dopiero 5 czerwca 1257 r., za panowania Bolesława Wstydliwego, nadano Krakowowi przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim. Dzięki niemu powstał szachownicowy układ zabudowy miasta, a mieszczanie zyskali liczne przywileje. Wtedy także powstał Rynek Główny, będący do dzisiaj dumą Krakowa.