W latach 1797-1803 Kraków był siedzibą Gubernium Krajowego dla Galicji Zachodniej. W 1809, po wojnie z Austrią, miasto zostało przyłączone do Księstwa Warszawskiego. Podczas kongresu wiedeńskiego, w 1815 r., Kraków mianowano stolicą Rzeczypospolitej Krakowskiej, będącej pod kontrolą zaborców, lecz mającą własny zarząd wewnętrzny. W 1846 po wybuchu i upadku powstania krakowskiego Rzeczpospolitą Krakowską włączono do Austrii – formalnie nie jako część Galicji, ale Wielkie Księstwo Krakowskie.

Od lat 60. XIX w. wraz z rozwojem autonomii galicyjskiej Kraków zaczął odzyskiwać dawną świetność. Uczelnie z polskim językiem wykładowym przyciągały studentów ze wszystkich zaborów, rozkwitała sztuka. Pojawiło się wielu artystów, którzy przez swoje dzieła rozsławiali Kraków. Byli to m.in. Stanisław Wyspiański, Jan Matejko, Tadeusz Boy-Żeleński, Adam Asnyk.

Podczas I wojny światowej armia rosyjska podeszła w okolice Krakowa, ale nie doszło do ostrzału i zniszczenia miasta. Po wojnie Kraków w dalszym ciągu był ważnym ośrodkiem kulturalnym, a także politycznym Polski. Podczas II wojny światowej miasto zostało zajęte już 6 września i stało się stolicą Generalnego Gubernatorstwa, którym administrował Hans Frank – bliski współpracownik Hitlera. 17 stycznia 1945 r. wojska Armii Czerwonej pod dowództwem Iwana Koniewa wykonały manewr okrążający, po czym wkroczyły do miasta.

Współcześnie Kraków uważany jest za perłę wśród polskich miast. Swoją świetność zawdzięcza bardzo dużej liczbie zachowanych zabytków architektury i sztuki, a także potężnemu zapleczu naukowemu i kulturalnemu. Jego urok i kulturę kształtują też nawiązujące do przeszłości i obecnie staranie pielęgnowanetradycje, które zachwycają nie tylko krakowian ale też turystów przyjeżdżających z całej Polski i świata.