Przedstawienia odbywały się w ciasnej sali, która mogła pomieścić około stu osób. Kabaret miał charakter elitarny. Wśród publiczności mogły się znaleźć tylko osoby wybrane, starannie wyselekcjonowane, obdarowane specjalnie przygotowanymi, dowcipnymi zaproszeniami, bez których nie dało się wejść do kawiarni. Zapraszano tylko ludzi z poczuciem humoru. Kto się nie sprawdził i obraził, nie był więcej zapraszany. Nie było tam sceny ani kurtyny i dzięki temu istniała stała więź między widownią a aktorami. Spontaniczny charakter Balonika decydował o jego sile. Do końca pozostał imprezą zamkniętą. Kabarety nie miały charakteru komercyjnego, artyści nie otrzymywali gaży i nie powtarzano programu, więc każdy „spektakl” był premierą.

Tematyka spektakli, której kabaret był wierny, dotyczyła Krakowa i lokalnego środowiska artystyczno-intelektualnego. Teksty kabaretu obnażały mity epoki i dawały śmiertelnie poważnej młodopolskiej literaturze prawo do wywoływania śmiechu. Świadomie posługiwano się prowokacją, wymierzoną przeciwko stylistycznym skostnieniom języka polskiego. Największą popularność przyniosły kabaretowi szopki – nawiązujące do tradycji szopki ludowej.