Od zarania państwowości Polski Kraków był ośrodkiem politycznym i kulturalnym. Tutaj powstała większość dzieł piśmiennictwa polskiego, w tym legendy i podania. Legendy opowiadają zazwyczaj o postaciach historycznych (lub uznawanych za historyczne) i często zawierają elementy fantastyczne i nieprawdopodobne. W przeciwieństwie do mitów, legendy mają podstawy historyczne. Cykl krakowski ludowych opowieści przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie wśród ludu i rycerstwa zebrał w „Kronice polskiej” (XIII w.) Mistrz Wincenty zwany Kadłubkiem, wplatając je w rozważania na temat starożytnego rodowodu Polaków. Po nim powtarzają inni historycy z Janem Długoszem i Marcinem Bielskim na czele.

W okresie od XIII do XV stulecia tworzą się legendy hagiograficzne o świętych spoczywających na terenie Krakowa (św. Florian, św. Stanisław, bł. Salomea, św. Jacek, bł. Bronisława, królowa Jadwiga Andegaweńska, św. Jan Kanty i bł. Szymon z Lipnicy).

Kraków ma najwięcej podań wśród miast polskich, mimo ich historycznej wątpliwości.