KRAK (GRAKCH) – legendarny władca na Wawelu, założyciel Krakowa. Po bitwach stoczonych w wielu krajach, osiadł nad Wisłą. Ogłoszony królem, powołał królestwo, dla którego ustanowił prawa i przywileje. Panował długo i szczęśliwie. Za jego panowania gród nawiedził smok, którego pokonali podstępem dwaj synowie Grakcha, podając potworowi do zjedzenia skóry bydlęce napełnione siarką. Po zwycięstwie jeden z nich na smoczej skale założył miasto zwane od imienia króla Gracchovia. Gdy stary król zmarł, lud pochował go na wzgórzu nad miastem. Kto żyw nosił ziemię na mogiłę, aż urósł spory kopiec. Noszono tę ziemię także w rękawach, stąd Rękawką nazywa się zwyczaj rzucania z kopca Krakusa przysmaków żakom i ubogim – na pamiątkę uczty wydanej po pogrzebie króla, gdy goszczono tych, którzy sypali królowi grób. Prawdopodobnie Krak istniał naprawdę i około VIII wieku założył miasto Kraków (Por. „Pogański książę silny wielce, siedzący w Wiśle...”, cyt. za: „Legenda panońska”, X w.)