SMOK WAWELSKI – mityczny stwór, hybryd o ciele jaszczura, ogromnej paszczy i pazurach, czasem przedstawiany ze skrzydłami i ogonem zakończonym kolcem, zamieszkujący Smoczą Jamę, nazywany przez Kadłubka całożercą, żyjący według legendy w pieczarze wawelskiego wzgórza za czasów króla Kraka (Grakcha). Terroryzował lud i wymuszał obfite daniny z bydła (według innej wersji: żywił się wyłącznie dziewicami). Był niepokonany, żaden rycerz nie był w stanie mu sprostać. Sposób na smoka znalazł dopiero niepozorny rzemieślnik – szewczyk Skuba: wymyślił fortel, przy pomocy którego można było zwyciężyć gada sposobem, a nie siłą. Szewc wypchał baranią skórę siarką i postawił przed smoczą jamą. Potwór wpadł w zastawioną pułapkę i pożarł baranka. Po chwili poczuł wielki ból i palenie w gardle. Aby ugasić pragnienie, pił wiślaną wodę – tak długo, aż pękł. Wdzięczny król oddał szewczykowi jedną z córek za żonę.

Według Jana Długosza smoka pokonał sam Krak.