Legendy
Śpiący rycerze
Władysław Skoczylas, Śpiący rycerze (1914)
ŚPIĄCY RYCERZE – pod Wawelem ukryty jest podziemny wspaniały zamek, do którego tajne wejście mieści się w okolicy Kurzej Stopki. W wielkiej sali ze zbrojami, tarczami i chorągwiami siedzą wokół okrągłego stołu wszyscy polscy królowie w szatach koronacyjnych. Raz w roku, w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia, o północy na wawelskim wzgórzu słychać głos trąb, rżenie koni i wrzawę – to pierwszy król Polski Bolesław Chrobry ze Szczerbcem w dłoni wychodzi z podziemi i przechadza się po krużgankach. Króla mogą zobaczyć jedynie patrioci o czystym i prawym sercu. Zaś rycerze królewscy czuwają w Tatrach w wielkiej jaskini pod Giewontem. Górale tatrzańscy opowiadają, że w Giewoncie istnieje świat oddzielny, świat czarów zaklęty. Rycerze bitni, co padli w obronie ojczyzny, w nim drugie znaleźli życie, życie-sen. Przebudzą się, gdy naród znajdzie się w niebezpieczeństwie. Legenda nawiązuje do góralskiej gadki „O zaśpionych rycerzach w Giewoncie”.