Ryszard Tadeusiewicz jakiego nie znamy

„Gdy zostałem rektorem AGH (w styczniu 1998 roku) pojawił się pomysł, żeby podjąć starania o zgodę na przyznanie Janowi Pawłowi II godności doktora honorowego AGH. Droga do tego, by największy z Polaków stał się – poprzez przyjęcie tytułu DHC AGH – członkiem naszej społeczności akademickiej – była długa i trudna. Papież z reguły nie przyjmował takich godności. Stało się jednak inaczej – i opowiem w skrócie, jak do tego doszło. (...) Wybrałem się więc do Rzymu i dzięki życzliwej pomocy biskupa Dziwisza uzyskałem osobistą audiencję u Papieża. Oficjalnie wiozłem uchwałę Senatu AGH z dnia 7 października 1998 roku zawierającą przesłanie do Ojca Świętego z okazji XX-lecia pontyfikatu. Jadąc w dniu 18 listopada 1998 przez zatłoczone ulice Rzymu układałem sobie w myśli to najważniejsze pytanie: – Czy możemy się starać...?. Pamiętam, że najpierw wręczyłem Papieżowi starannie dobrany dar – ozdobną laskę górniczą z uchwytem w kształcie bardy górniczej, czyli ozdobnego topora, będącego zresztą obok tradycyjnego berła – insygnium władzy rektora AGH. Powiedziałem przy tym, że chcemy, aby ta laska wspierała Papieża w Jego licznych podróżach, a ponieważ barda służy do tego, by górnik uderzając nią w twardą skałę wydobywał z niej szlachetny kruszec – tak samo niech ten nasz dar służy Ojcu Świętemu do tego, by uderzając w zatwardziałe ludzkie serca wydobywał z nich to, co piękne i szlachetne. Wypowiedź ta wyraźnie spodobała się Janowi Pawłowi II i stworzyła miły nastrój, więc gdy padły kluczowe słowa: ─ Czy możemy się starać...? ─ Papież odpowiedział z uśmiechem: ─ Uderzajcie, a wydobędziecie cenny kruszec!”